1-رشد سازمان عصبی: نوجوان با ورود به دوره نوجوانی، به بازسازی در افکار و عقاید خود می پردازد و این امر نشان می دهد که باید از نظر سیستم عصبی به ظرفیت بالایی دست یافته باشد.

   2-رشد جسمانی

 3-رشد اندام جنسی

4-رشد احساس خود که همان بازسازی ارزشها: نگرشها و باورها می باشد.

 5-کسب موقعیت بزرگسالی: نوجوانی، دوره تمرین و کسب مهارتهای بزرگسالان است.

6-رشد کنترل رفتار خود: نوجوان خواستار تغییر رفتاری است ، یعنی نمی خواهد رفتار کودکانه داشته باشد و سعی می کند از رفتار بزرگسالان الگو برداری کند. او همچنین خواستار این است که بر رفتارهای خود کنترل کافی داشته باشد ( بر خلاف دوره کودکی که فرد بر رفتار خود کنترل ندارد) .

به طور کلی می توان گفت که دوره نوجوانی، حدفاصل بین کودکی و جوانی یا دوره انتقال از کودکی به بزرگسالی است و این انتقال در تمامی زمینه های رفتاری، اخلاقی، عاطفی و اجتماعی صورت می گیرد و فرد خواستار تغییر حالات و خلق و خوی کودکانه است.

در عین حال، گاهی برگشت به دوران کودکی نیز وجود دارد و فرد به حفظ حالات کودکانه خود تمایل دارد، اما خواستار ورود به دوره بزرگسالی که دارای مسوولیت پذیری، استقلال، کنجکاوی، پیشرفت و سازندگی می باشد نیز هست.

" استانلی های "، پدر روانشناسی نوجوانی و بلوغ ، دوره نوجوانی را دوره فشار و طوفان می داند. همانگونه که طوفان به یکباره و بدون خبر، اثرات شدید و مخربی به جای می گذارد، دوره نوجوانی نیز به طور ناگهانی با بلوغ شروع می شود و اثرات شدیدی بر رفتار و حالات نوجوان به جای می گذارد. والدین باید نوجوان را پذیرفته و او را هدایت کنند تا بتواند به درستی این انتقال را انجام دهد.

 اطلاق واژه فشار و طوفان به دلیل افزایش اطلاعات سیاسی، تحصیلی، جنسی، اجتماعی، افزایش توانمندیهای مختلف فرد و تغییر حالات روانی – عاطفی و رفتاری نوجوان می باشد که موجب تنش در نوجوان می گردد. تنش در نوجوان به این دلیل است که تمایل دارد رفتاری همانند بزرگسالان داشته باشد، مسوولیت های بزرگسالان را بپذیرد، در حالی که هنوز تجربه کافی برای انجام این امور کسب نکرده است ، زیرا در دوره کودکی با مسأله ای مواجه نمی شده، فعالیت و مهارتی انجام نمی داده و والدین، مسائل کارهای او را حل می کردند و انجام می دادند.

بنابراین، فرد در دوره نوجوانی در عین استقلال و کم تجربگی، نیاز به کسب مهارتهای مختلف دارد و در این راستا، والدین و مربیان باید هدایت و راهنمایی وی را به عهده بگیرند.

دوره نوجوانی به عنوان پلی بین کودکی و بزرگسالی است. در واقع، ظرفیتهای شناختی و آگاهانه نوجوان این پل را ساخته و او را وارد دنیای بزرگسالی که خواستار مسوولیت پذیری، اجتماعی شدن و همسر گزینی است، می کند.

بنابراین، چون بین رفتارهای کودکانه و بزرگسالانه نوسان دارد، گاهی به دلیل محبت و توجه اطرافیان در دوره کودکی و دلهره و نگرانیهای فعلی خود، تمایل به نشان دادن رفتارهای کودکانه دارد و در نتیجه دچار تعارض می شود. این تعارض از ویژگیهای رفتار کودکانه و لذت مسوولیت پذیری و رفتارهای بزرگسالانه ناشی می شود و برای رفع تعارض، نوجوان نیازمند آموزش و راهنمایی اطرافیان است.

والدین نیز نقش مهمی در حل تعارضات نوجوان بعهده دارند. آنها باید بدانند که نوجوانان نیاز به فاصله گرفتن از آنها دارند، نیازمند برقراری ارتباط با همسالان هستند، در عین حال نیاز، به اطمینان نسبت به والدین دارند و راهنمایی های آنها را می پذیرند. اینها در صورتی امکان پذیر است که والدین بتوانند اعتماد فرزندان خود را جلب نموده و در یک فضای اطمینان متقابل، بتوانند مسائل خود را حل نمایند.